کد مطلب:28371 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:125
1789. امام علی علیه السلام - در نامه اش به مالك اشتر، پیش از رُخداد صفّین -: بپرهیز از این كه با این گروه، نبرد را آغاز كنی، مگر آن كه آنان آغاز كنند، تا این كه با آنان رو در رو شوی و سخن آنان را بشنوی؛ و بدی های آنان، تو را به نبرد وا ندارد، قبل از دعوت آنان [ به هدایت] و مكرّر، راه بهانه جویی را بر آنان بستن.[2]. 1790. امام علی علیه السلام - از سفارش وی به لشكرش پیش از رو در رویی با دشمن در صفّین -: با آنان كارزار مكنید، تا آن كه آغاز كنند؛ چرا كه شما بحمداللَّه، حجّت دارید، و رها ساختن آنان كه [ جنگ با] شما را آغاز كنند، حجّت دیگری است به سود شما و بر زیان آنها. وقتی به خواست خدا شكست خوردند، پشت كرده به جنگ را مكشید، و به كسی كه ناتوان است، آسیب مرسانید و زخمی را از پا در میاورید.[3].
1788. تاریخ الطبری - به نقل از جندب ازدی -: به درستی كه در هر جا كه با دشمن برخورد می كردیم، علی علیه السلام به ما فرمان می داد و می فرمود: «با آنان پیكار مكنید تا آن كه آنان شروع كنند، كه شما بحمداللَّه عز و جل حجّت دارید و رها ساختن آنان كه [ نبردِ با شما را] آغاز كنند، حجّتی دیگر است برای شما. پس هرگاه با آنان پیكار كردید و آنان را شكست دادید، پشت كرده به جنگ را مكشید، مجروحان را به قتل نرسانید، پرده دری مكنید، كشته ها را مُثله نكنید، وقتی به سراپرده دشمن رسیدید، پرده دری نكنید، و بدون اجازه برخانه ای وارد نشوید، چیزی از آنان مَسِتانید، مگر آنچه در لشكرگاه یافتید، و زنی را با آزار، به هیجان نیاورید، گرچه به ناموس شما دشنام دهد و به فرماندهان و نیكان شما فحش گوید؛ چرا كه [زنان]، دارای نیرو و توانی كم و ضعیف النفس اند.[1].